acı

geçmiyor..kırılmış bir kemik gibi hala sızlıyor acımıyor belki ilk günkü gibi ama sızlıyor derinden..bazen bi ağrı saplanıyor belli edercesine ' hey burdayım ben ' diyor.. alışıyor insan acılara ölümlere.. sonra güneş doğuyor bir bebeğin kahkahası umut veriyor insana komşunun günaydın demesi hatta annenin hadi kahvaltıya demesi... ama sen ne bilirsin umudun ne olduğunu umudu aradınmı hiç? o ağrının yarın geçeceğini umut ederek başka yarınlara çıktınmı?